بدن، فیس بوک و از دیگر مزخرفات

بدن در بدو امر پدیده ای زیست شتاختی به نظر می رسد. یعنی می توان از جنبه ی فیزیولوژیکی،آناتومی و زیستی به آن نگریست. داوید لو بروتون، جامعه شناس فرانسوی می نویسد: « بدن به نادرست یک پدیده ای بدیهی به نظر می رسد، در حالی که داده ای ساده و بدون شبیه نیست ، بلکه حاصل یک تبیین اجتماعی و فرهنگی به حساب می آید>>امروز بدن های ما خواه و نا خواه تاثیر بسیاری در روابط اجتماعی ما دارند. یافتن زوج مناسب ویا استخدام در مشاغلی خاص و نیز ابراز هویت وبیان تعلق به پایگاه اجنماعی فرد در ارتباط تنگاتنگ با بدن اشخاص است. جامعه شناسی بدن به جریان داشتن نوعی بازخورد قائل است که طی آن محیط اجتماعی بدن را می سازد و از این راه بر رفتار اجتماعی تأثیر می گذارد، از طرف دیگر رفتار اجتماعی هم بنوبة خود بر تحولات و تغییرات بدن تأثیر می گذارد.میشل فوکو به عبارتی تاریخ مدرنیته را تاریخ کنترل و هدایت بدن میداند.بدن نقش بسیار مهمی در رویکردها و گفتمان های مختلف دارد. مثلا در رویکرد و گفتمان مذهبی و اخلاقی اغلب مفاهیم بدون حضور بدن معنای خود را از دست می دهند. اغلب مذاهب در جزئی ترین شکل به طرز برخورد انسان با بدنش پرداخته اند و حتی در مورد هرگونه ترشحات بدنی حکم های اخلاقی- مذهبی صادر کرده اند.مفاهیم وحکم های مذهبی-اخلاقی مانند وفاداری یا خیانت، شرم و حجب و حیا،زنا و سنگسار،غسل و وضوو محرم-نامحرم و نوع پوشش تنها با حضور بدن معنا دارند.ودر مقام بالاتر اعتقاد به دوگانگی روح و جسم اساس این مذاهب و گفتمان ها می تواند باشد.من فکر می کنم تفاوت میان فرهنگها و تمدنها و سرزمین ها  نفاوت مردمانشان درنحوه ی برخوردو رفتار با بدنشان است.اینگونه به نظر می رسد که((ما ایرانیها)) - پشت بندش لابد بایدبگویم نجیب وشریف و هنردوست وهنرپرورومهمان نوازو سرشار از عاطفه و نوعدوست و همیشه در صحنه!!-در دهه های اخیر اهمیت بسیار زیادی به بدن می دهیم. تعدد باشگاه های زیبایی اندام که به صورت شبانه روزی مشغول خدمت می باشندو یا آمارمصرف لوازم آرایشی و نیز تعداد عمل های جراحی زیبایی نیز دلایل ادعایم می توانند باشند. نحوه ی برخورد گلشیفته با بدنش و واکنش مردم کوچه بازار و وبلاگ نویسها و نخبه ها و روشنفکر هایمان را به خاطر بیاورید تا دلیل دیگری بر اهمیت بدن در جامعه ی کنونی ما افزوده شود.

چند سطر فوق شاید این موضوع را در ذهن شما متبادر سازند که موضوع این پست پرداختن به بدن می باشد.اما در اصل با کمک این چند سطر قصدم بیان این نکته است: 

 فاجعه وقتی آغاز می شود که ((چیزی)) را با ((چیز)) دیگری اشتباه می گیریم. مثلا  وقتی ((شعر)) با ((بدن)) کسی اشتباه گرفته می شود.

   خانم. لادن. ک  سی و هفت- هشت ساله که به لطف وارد کنندگان لوازم آرایشی اعم از قاچاق و قانونی وبا استعانت و یاری پزشکان وطنی متخصص در گونه و لب و ابرو و دماغ بیست و سه چهار ساله به نظر می رسد زیرعکس جدیدش که اندازه یک دو ریالی یقه اش باز مانده در استاتوس جدیدی نوشته است:

خسته ام و دلگیر

می روم یک قهوه بخورم

اگر خوابم نبرد

دوباره بر می گردم پیش دوستان.

به استاتوس  فوق در عرض 5 دقیقه 482فقره لایک  و 352نفره (واحد پیشنهادی فرهنگستان برای شمارش کامنت) کامنت تعلق گرفته است.تعدای از کامنتها بر اساس تصادف به شرح ذیل انتخاب شده اند:

بابک: واااااااااای. سالها بود که در فیس بوک شعری به این زیبایی نخوانده بودم.

آریا: درود بر بانوی شعر و ادب و هنر ایران زمین. زیبا چون همیشه. این شعر نشان از سیرت زیبای شما علاوه بر صورت زیبایتان دارد.

مرجان: عسییییسم. چلا خسته و دلگیل؟ عاچقتم . بووووس. لاستی چقد لباس سبز بهت میاد

استاد جلال: در انجمن خواجوی قزوینی مشتاق دیدار بانویی فرهیخته چون شما هستیم. محفل ما را منور کرده قدم بر دیدگان ما بگذارید

محمد: شعری متفاوط و نگاهی متفاوط .از امکانات زبانی وپیشنهادهای مطرح زبانی در دهه نود نهایت استفاده را کرده ای.

نقی: گردنم خشک شد بسکه از چپ و راس و بالا و پائین مانیتور به عکست خیره شدم جیگر! دفعه ی بعد یا پوزیشن عکست روعوض کن یا یقه لباستو . مخلص

کیومرث: فهم شعر بدون توجه به نمادهایش امکان ناپذیراست. در این چند سطر چندین بار اسطوره زدایی و تابو شکنی رخ داده است . شاعر برخلاف جامعه اش که چای می خورند و در خوابند قهوه می خورد تا بیدار بماند. این یعنی اسطوره شکنی چای و نمادی بر علیه خواب آلودگی خلق است.شاعر تاکید می کند که می خواهد نزد دوستانش برگرددو با این سطر رسالت خود را به پایان می رساند. دمیدن روح امید و نشاط در جامعه.  همیشه  بیدار بمان ای شاعر!

دلربا:چقدر عالی! راستی عکستو کجا گرفتی؟ مگه با نیما دوباره آشتی کردین؟

چه گوارا: شعر محشر بود هرچند کمی شبیه به دلنوشته بود.کوبای لبهایت کی به استعمارآمریکای لبهای من در خواهد آمد؟

عرشیا 12ساله: خیلی خوب بود بانو. فروغ اگر زنده می ماند و با تئوری های رایج در جلسات ادبی آشنا می شد شاید می توانست مثل شما شعر بگوید.

پ.ن:با دعاهای مردی که در راه می رفت و بی اسب و تفنگ مانده بود در اینجا نیز می بینمتان. 

پ.ن۲:هر سه شنبه شده با یک سطر یا حتی یک عکس  این وبلاگ تازه می شود