دوسیم کارته

مردان ((دوسیم کارته))، شک همسرانشان را بر می انگیزانند حتی اگر زن باهوشی داشته باشندکه حساسیت های زنانه اشان را  کمتر بروز می دهند. از شما چه پنهان خود من ناخود آگاه به مردان دوسیم کارته مشکوکم.سال 88من به جرگه ی این مردان پیوستم.یک سیم کارت شرکتی خریدم و انداختمش توی یک گوشی زاقارت و گذاشتمش توی داشبورد ماشینم.هفته ای یک بارگوشی را از داشبورد می آوردم خانه می زدم به پریز برق برای شارژ شدن.یکبار و فقط یکبار همسرم از من پرسیدکه"آخه تو دو تا سیم کارت رو می خوای چیکار؟" من هم جواب دادم که "به قول زامپاتو در فیلم جاده ی فدریکو فلینی حتی یه سنگریزه هم بدرد می خوره."

یکی از نفس گیرترین شبهای زندگی من ، مرداد ماه سال 88 اتفاق افتاد.خواهرم به مناسبتی دعوتمان کرده بود شام به یکی از رستورانهای فرحزاد.چه قدر همه چیز خوب بود تا زمانی که سرو کله ی یکی از مجریان با ارزش!! و ارزشی تلویزیون با سه چهار نفر از دوستانش انجا پیدا شد و نشستند روی تخت روبروی ما.دروغ است اگر بگویم من در زندگی ام از کسی نفرت ندارم. اتفاقا از بعضی انسانها نفرت عجیبی هم دارم.نفرتم از معدودی از انسانها تنفراز آن((فرد)) نوعی  نیست بلکه خشم از سیستمی است که آن انسان را درمقام تنفر قرار داده است.معتاد ها نیز از این دسته اند. بر خلاف شعارهای روشنفکرانه ای مبنی برحمایت و بیمار و قربانی جامعه بودن معتادان ممکن است سردهم ازخود فرد معتاد نمی توانم متنفر نباشم، حد اقل در ناخود آگاهم. 

آن موقع که نمی دانستم اما الان که خوب فکر میکنم می بینم تنها دلیلی که باعث شد من ناگهان وسط خنده و شوخی خانوادگی امان از روی تختی که نشسته بودیم بلند شوم و به همسرم بگویم که" بهتر است برویم خانه. من صبح باید بروم اداره" حضور همین حس تنفر بود.سوار ماشین شده و به سمت خانه راه افتادیم. دیر وقت بود و از اتوبان یادگار به ندرت اتوموبیلی رد می شد. از شمال به جنوب این بزرگراه اگر گذر کرده باشید می دانید که حد فاصل فرخزاد تاشهرک غرب هیچ منزل مسکونی وجود نداردودور و بر فقط باغ و دره و تپه است. همسرم گفت "نباید یه هویی بلند می شدی." آمدم لاین سرعت . جواب دادم"آره می دونم". گفت "پس چرا یهویی پاشدی؟ توکه همیشه دیرتر از این موقع ها می خوابی؟"جوابی نداشتم بدهم. سرعتم را زیاد کردم و پرسیدم"به نظرت بعضی ها که کثافتکاری و جنایت می کنن بهش اعتقاد دارن یا دلایل دیگه ای داره؟". همسرم گفت"منظورت همون.." گفتم آره آره همین آدمی که.. که ناگهان چیزی با صدای بلند به شیشه ماشین خورد و شیشه بلافاصله ترک برداشت. همسرم بلند گفت یا اباالفضل و خشکش زد. من دویست سیصد متر پاینن تردر لاین سرعت ماشین را نگه داشتم و به همسرم زل زدم" چی بود؟" گفت " فکر کنم آدم..." جواب دادم "آدم!؟ این هم اینجا؟ این وقت شب؟ " شما با سرعتی که دارید این چند سطر را می خوانید خیلی کمتر از سرعت آن اتفاق و مکالماتی است که بین ما رد و بدل شد. چراغ خطر ماشین را روشن کرده وپیاده شده راه افتادم به سمتی که برخورد رخ داده بود.یادم می اید که دهانم خشک خشک بود و قلبم از اینکه چه صحنه ای خواهم دید نزدیک بود ازدهانم بزند بیرون. دویست سیصد متر را آمدم بالاتر ولی هیچ چیزی در بزرگراه نبود. دویدم سمت ماشین. کاپوت له شده بود. همسرم آرام و با ترسی عجیب  پرسید" عابر بوده؟ زدیم به آدم؟"جواب دادم " نه! هیچ چیزی نبود" اما هیچ چیزی مگر می تواند شیشه ماشین را خرد کند و کاپوت را له؟ ادامه دادم" اگه آدم هم بوده احتمالا چیزیش نشده و از ترسش در رفته. من که چیزی ندیدم تو اتوبان." همسرم گفت " مگه این که جن باشه که تونسته به این سرعت از اتوبان در بره." حالا می توانید تصور کنید که چقدر بزرگراه خلوت بوده است زیرا در تمام این مدتی که این اتفاقات و مکالمات رخ دادند حتی یک ماشین هم از آنجا رد نشد!دوباره  پیاده شدم.چراغ موبایلم را روشتن کردم و نوررا انداختم لا به لای شمشادها و بوته های پرپشت وسط بزرگراه که چشمم خورد به موجودی سر تا پا سیاه کمی شبیه به انسان . ریش بلندو کثیف  موهایی بلند تر از موی یک زن ،پر از آشغال وصورتش به رنگ کیسه زباله مشکی. رسیدم بالای سرش. بدنم یخ زده یود نشستم روی زانوهایم و آرام دست به شانه اش زدم"آقا!آقا! صدامو می شنوی؟" می دانستم که نباید تکانش بدهم و یا جابجایش کنم. نبض اش را گرفتم .این بهترین نبضی بود که تا آن موقع لمسش کرده بودم. داد زدم زنده است زنده است. و بلافاصله شماره اورژانس را گرفتم . همسرم هم از ماشین پیاده شده بود و با دست به ماشین هایی که تک و توک عبور می کردند علامت هشدار و احتیاط می داد. مرد افتاده بودبه خرو خر کردن . به سختی نفس می کشید. ترشحات دماغ و دهانش راه تنفس اش را بند اورده بودند ... تخلیه اش کردم و عاشقانه شروع کردم به دادن نفس مصنوعی...آه خدای من تصورآن صحنه اکنون برایم چندش آور است.

از اینجا به بعد همه چیز با دور تند اتفاق می افتد. زنگ می زنم به پلیس 110. چند ماشین گذری نگه می دارند و ودور برمان شلوغ می شود یکیشان می گوید:ک...خلین که نیگر داشتین. می دونین تو چه درد سری افتادین؟" آمبولانس اورژانس می آید مامور اورژانس هم همین جمله را تکرار می کند" اینا معتادن. انگل جامعه ان. باید ولش می کردین همینجا می گندید".واین جمله ای است که هر مقامی به نوعی تکرار می کنند....من باید بروم بازداشتگاه، ماشینم به پارکینگ و مرد مصدوم بی هوش به بیمارستان. به همسرم می گویم" تو باهاشون برو. برین بیمارستان شریعتی. محمد صیانتی پزشک اون بیمارستانه بهش زنگ بزن" همسرم گفت  که گوشی اش را خانه جا گذاشته. من فاتحانه و با غرورگفتم" یه گوشی اضافی تو داشبورد ماشین هست." 

داشتم می رسیدم به کلانتری که همسرم زنگ زد" می خواستم بهت بگم خیلی خوشحالم که درنرفتیم". من هم گفتم" من هم به تو افتخار می کنم که نگفتی بیا در بریم" و مثل این کارتون ها که پایان خوشی دارند هر دو خندیدیم....  

پ.ن: در راستای حمایت ازبیانات آیت ا... علم الهدی در خصوص تغذیه با اشکنه از دوستان اگر کسی طرز تهیه این غذا را بلد است با مواد لازم و طرز پخت درکامنتدانی توضیح دهند! 

پ.ن۲:در اینجا به روزم.